ما شام نمی خوریم

خیلی ها خوش حالی یا به عبارتی دیگر خوش حال شدن خودشان را در چیزها یا رسیدن به آرزوهایی بزرگ می دانند یا تصور می کنند. برای همچین آدم هایی خوش حالی های کوچک معنایی ندارد چه بسا حتی بهشان زنگ بزنند و بگویند فلانی در قرعه کشی این هفته ی فلان ماشین آخرین مدل که نه کمی تا قسمتی بالای پنجاه تومن برنده شده ای و خوش حال هم نشود. اما برای من آن شب قبل رفتن به مهمانی شام که بوی من دست شویی شماره ی دو رفته ام مامان که از پوشک آقازاده بلند شد، مثل بردن همان جایزه بود شاید هم بیشتر. خواهش می کنم تصور نکنید یا نگویید یعنی آرزوهای من یکی تا این حد حقیر و کوچکند؟ نه. اشتباه نکنید. اگر شما هم مثل من تجربه ی تلخ بلند شدن بوی شماره ی دو از پوشک بچه را از مکانی که در آن مهمان بودیدْ داشتید، این طور ذوق مرگ می شدید. باز اشتباه دیگری را هم مرتکب نشوید و تصور نکنید که نمی از پوشک آقازاده به بیرون نشت کرده بود. نه. آن فقط یک کار کوچکی بود که تنها باعث شده بود یک چهارم پوشک به آن شماره دوی قهوه ای مایل به زرد آلوده شود.

چشم های میزبان آن شب با شنیدن بوی متصاعد شده از آقازاده متعجب و نگران و مستاصل بود. گویی انگار در دلش آرزو می کرد کاش واقعیت نداشت یا حتی برای او هم رسیدن به این آرزوی محال مثل بردن قرعه ی آن ماشین کمی تا قسمتی مدل بالا بود. اما واقعیت داشت و آرزو محال می نمود. آقازاده شماره دو انجام داده بودند و کار تمام شده بود. بعضی ها، فقط بعضی ها، فکر می کنند تمیزی شان، از الست بوده، یعنی خودشان از آن حوری های آن دنیایی هستندْ موجوداتی که ببخشید ببخشید گه به عمرشان به باسن مبارکشان نچسبیده است یا حتی بچه ای آقازاده ای نداشته اند که شماره دویی انجام داده باشد. بعضی هاْ فقط بعضی هاْ به تو به چشم یک انسانی کثیف و شماره دو مال نگاه می کنند، توی مهمانی قبل برگشتنت به خانه ات به تمیزکاری بعد رفتن تو و آقازاده هایت فکر می کنندْ به فرشی که باید دستمال بکشند چون آقازاده ات وقتی روی زمین غلت می زده آب دهانش ناخوداگاه مالیده به پرزهای فرش یا دست های شکلاتی اش مالیده به پایه های صندلی. برای همین مهمانی رفتن به خانه ی همچین انسان های شریف درد و المی ست بزرگ. تمام مهمانی دستمال به دست هستی. گوشه ی لب و دست و شستن های مدام دست و صورت آقازاده. اما چنین کاری چیزی نیست در برابر انجام شماره دوی بچه. برای همین بود که آن شب که آقازاده قبل رفتن به مهمانی توی خانه ی خودمان کار خرابی اش را انجام دادْ خوش حالی ام، جیغ و سوت و هورایم نه بخاطر بردن قرعه ی جایزه ی آنچنانی که کمتر از آن نبود.

آن شب، خانه ی میزبان خودم از همه مستاصل تر بودم. کوله پشتی آقازاده را باز کردم. پارچه ی نم گیر تپل، ما و آقازاده ها به آن جا می گوییم تپل، دستمال مرطوبْ و پوشک که باز ما و آقازاده ها به آن میگوییم جیشولی، برداشتم انگار که خنجری از کیف بیرون کشیده باشم به هوای فرو کردن تا دسته، مثل همان حرفی که آقایمان دیروز در صحبت هاشان در جمع دانشجویان و فرهنگیان گفتندْ یعنی لبخند زنان در صورت میزبان نگاه می کردم درحالی که خنجر را تا دسته در سینه ی او فرو می کردم، یا می خواستم فرو کنم. بله. می خواستم فرو کنم. پایان یا فروکردن خنجر تا دسته زمانی بود که وارد دستشویی تمیزتر از هر جایشان می شدم. بو و عطر صابون و شوینده ها بلند بود و نگاه ملتمس میزبان و سوالش که این بار نه خنجری در سینه ی او که در سینه ی من فرو رفت. پرسید می خواهی توی حمام بشوری؟ و من جوابی نداشتم چون سه تا دستشویی دارد خانه شان و انتخاب سخت.

خوش حال بودم آن شب که قرار بود با آقازاده ها دوباره بعد ماه ها به خانه ی میزبان می رفتیم و آقازاده هایم و خودم کارمان را در خانه ی کثیف خودمان انجام دادیم چون مجبور نبودم مثل همان خاطره کل دست شویی میزبان را آب بکشم و موقع بیرون آمدن از آنجاْ از دستشویی محترمْ دمپایی آب بکشم و سر دمپایی جلو بسته شان را بلند کنم و تکیه بدهم به دیوار دست شویی تا آب اضافی آن خارج شود و خشک شود. مجبور نبودم دیگر بچه را سریع توی همان دست شویی خشک کنم و روی در بسته ی فرنگی شان که با پوشش مخملی خوشگلی تزیین شده بود پوشک کنم. من کثیفم. خیلی کثیف. آقازاده ی اول الان از همین کنار می گویند کثیف نه مامان چرکولک چون من و دو آقازاده ام باعث شدیم آن شب خاطره انگیز هر سه تا دست شویی میزبان شماره دویی شود.