عدو شود سبب خیر...

من اندکی سایه هستم. ده روزی میشه از سی و یک دسامبر پاک پاکم. سلام اندکی سایه. خوش اومدی. واقعا دست مریزاد دارد. اگر دست خودم بود شاید آلوده تر می شدم روز به روز. داشتم فرو می رفتم درش. روز و ساعت ها و شب هایم. لذت نبردن هایم از زندگی، صحبت های مجازی بی شنیدن صداهای گاه و بیگاه کسانی که دوستشان می دارم. شاید واقعیت همین بود که یکی چون عدو بیاید و سبب خیر شود، دیکتا.تور باشد یا نباشد مهم نیست. شاید مشت های گره کرده ی ما کار ساز نبود چون مر.گ بر دیکتا. تور سر دادیم. راستی کدام دیکتا.تور. مگه داریم. مگه می شه. رسوایی و سرخوردگی معیشتی هم شد کار. حرف هامان باد هوا بود و لذا باد هوا با خودش برد به هپروت هایی از نوع فت.نه. بلخ. اینجا گلستان است. اینجا بهاران است. نمی بینید هوای زمستانی نداریم. به لطف ایزدگار، خداوندگار کشور.مان، بهاران در زمستان. چه بود آن شعار برای یوم الله. همان. من اندکی سایه هستم. دستش درد نکند عدو. فرقی هم ندارد این عدو یا عدوی هشتاد و ه.شت. تا فلان سال باهاش هستیم. زیر بار فشار معیشتی چندقلو هم بزاییم مهم نیست. تقسیممان کرده اند به دو گروه. یک گروه اجازه دارد بریزد بر علیه برادری شعار بدهد. فتنه گر بخواندش. لابد شکمش سیر است. شکم گشته که دین و ایمان نمی شناسد. آن یکی گروه زیر بار مشت و لگدها، زندان ها، کشتن ها. یکی نیست به آن ور آبی ها هم بگوید شما که می آیید وسط، گند می زنید به اعتراضات کوچکمان هم. زبنا به حلقوم بگیرید خبر مرگتان. می گذارند مشکوک شویم بهشان. که با این ها دستشان یک کاسه باشد برای خفه کردن ملت. با این دیکتا.تورهای باج بده. که ظاهر امر آتش زدن پرچم امریکا و فلان و بسار باشد و ملت را فرستادن پی قاقالی لی و پشت پرده ها بازی ای به نام بزرگان. که آن پس پس ها، اتفاقاتی دست دادن ها بوسه هایی از سر مهر، دوستت داریم و... من اندکی سایه هستم. روز اول خیلی بهم سخت گذشت، انگار گم شده ای داشته باشم. بعدش آزاد شدم، رها، مثل شا.ل سفیدی که چهار.شنبه های سفید بر سر می کنم، سبک، و گاهی لیز