سرم را گول نمال ای استاد گول مالی

می‌گویند خدا جای حق نشسته اما من می‌گویم خدا مجسمه‌ی خشنی بیش نیست آنجا که مدام در کتابش هم حرف از تنبیه می‌زند، حرف از شقاوت، قساوت، انسان سوزی. مجسمه‌ای است سنگی، دلش از سنگ که دل شکستن‌ها، ظلم‌ها، حق خوری ها، حق ناشناسی‌ها و بی‌عدالتی‌ها را می‌بیند و دم نمی‌زند یا موکولش می‌کند به بعدها. آن دنیا. مثل پدرهایی که سر بچه‌شان را به هوای داشتن آب‌نباتی بعدها، گول می‌مالند تا از چیزی که آن لحظه می خواهد دست بردارد. یا چه می‌دانم، انگار می‌داند که زمان، گذشت زمان، چونان آب پاکی است که روی آتشی ریخته شود. مگر مادر خودم نبود که بیست سال تمام چونان برده در کنار مادرشوهرش زندگی کرد و خدا می‌داند که چه ستم‌هایی در حقش روا شد و چه ها و چه ها اما سروقتش که باید حلال نمی‌کرد که از حق‌الناسش نمی‌گذشت، وقتی بالا سر چهره‌ی محتضر و دردکشیده از بیماری لاعلاج مادرشوهرش رسید، دل چونان گنجشک طاقت نیاورد و در دَم حلالش کرد. به همین راحتی. به همین آسانی. خدا چون پدر و مادری که فرزندش را بزرگ کرده باشد می‌داند که اکثر قریب به اتفاق خلق کرده‌هایش بخشنده‌اند، دل‌رحم‌اند، رئوف‌اند. که وقتش که برسد یادشنا می رود خیلی چیزها. کجا دیده‌اید مجسمه‌ای توانایی احقاق حق داشته باشد؟ توانایی عدالت‌گستری، آه مظلومی را ستاندن؟ توانایی برآورده کردن حاجت‌های بندگانی که صبح تا به شب دست به دعایند؟ هووم. دعا، ایمان. چادر؛ پیشانی سوخته از نقش مهر. چه مزخرفاتی. مگر نه این است که در هر دعا و ایمانی کمی که نه، بیشتر، حماقت و ادا نیست؟ یک چیز دل‌خوش کنکی، مثل امید داشتن.

نه. او می‌بیند و دم نمی‌زند. او خود ظالمی بیش نیست. شطحیات شیطانی، آیات شیطانی لابد. لات و منا و عُزا. هر چه هست او نمی‌تواند دم بزند. جیکش از این هم نا عدالتی در‌نمی‌آید، او خود ظالمی بیش نیست که ستم روا شده بر مظلومی را می‌بیند و از آن لذتی وافر می‌برد، چونان فیلمی سرشار از لحظات و سکانس‌های تریلر و خشن و اکشن لابد که خوی وحشی گری انسان ذاتاً وحشی را نمایان کند و به دنبال دیدن آن فیلم، آن صحنه ها حسی از رضایت‌مندی و ارضا شدن بهش دست دهد. می‌گویند خدا جای حق نشسته و آن دنیا تقاص ستم‌هایی که بر کسی روا شده خواهد ستاند، من یکی که قاقا لی لی م رو الآن می‌خواهم. سرم را گول نمال.